دلارام کی منش، رئیس گروه بازاریابی، آموزش و توسعه گردشگری اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان یزد در یادداشتی نوشت: حقیقت دنیای مدرن این است که زمین در حال تبدیل شدن به مکانی با خشونت روزافزون است و شاخص‌های آن درگیری‌های خارجی، مرگ‌های ناشی از درگیری‌های داخلی و بی‌ثباتی سیاسی است.

ازاین‌رو، دستیابی به صلح نیازمند شکل دادن به فرهنگ آن است، لذا مهم‌ترین فاکتور برای شکل دادن به فرهنگ صلح مقوله آموزش است. آموزش به شکل مستقیم و از سوی نهادهای فرهنگی و آموزشی کشورهای مختلف مورد توجه قرار دارد، اما این  لزوماً به معنای قرار داشتن چنین تفکری در فرایند آموزش موردنظر ملت‌ها و کشورهای مختلف نیست و ساختارهای فرهنگی، هویتی، مذهبی و اجتماعی گوناگون در جوامع مختلف به دنبال بقای خود در فرایند آموزشی‌شان هستند.

 لذا، آموزش برای شکل‌گیری فرهنگ صلح فرایندی جهانی به شمار می‌آید، که با توجه به افزایش امکانات و پیشرفت تکنولوژی، زمین بازی وسیع‌تر می‌شود و راه‌های بیشتری برای رسیدن به این هدف مهیا خواهد بود، اما از سویی دیگر همه ما می‌دانیم که گردشگری یکی از بزرگ‌ترین صنایع دنیا به شمار می‌رود و منبع ارزی خوبی برای بسیاری از کشورهای درحال‌توسعه است. این صنعت توانسته در زمینه‌ کاهش بیکاری، رشد اقتصادی و تبادل فرهنگی نقش پررنگی ایفا کند. گردشگری با بهبود وضعیت اقتصادی جوامع، شکاف‌های اقتصادی را پر می‌کند و با تبادل فرهنگی موجب بروز تحولاتی چشمگیر می‌شود. تغییر مثبت در روابط با همسایگان نیز ممکن است نتیجه جانبی گردشگری باشد، زیرا عمل سفر به کشورهای همسایه موجب درک و تحمل دیگران می‌شود. در کشورهای غیرمنازع، گردشگری در مقابل افزایش خشونت و جنگ مقاومت می‌کند، بنابراین می‌تواند در درازمدت روی کاهش میزان خشونت در جوامع تأثیر بگذارد. صنعت گردشگری را از جنبه‌ای دیگر می‌توان مکمل روابط سیاسی دانست. این صنعت، دانش مردم را درزمینه‌ی فرهنگ جامعه تقویت می‌کند و باعث بهبود روابط بین‌المللی و عبور از مرزهای قومی، نژادی و منطقه‌ای شود و در پی آن صلح میان ملت‌ها اتفاق می‌افتد. لذا فرصت را مغتنم شمرده و گریزی بر نوع جدیدی از گردشگری با عنوان گردشگری صلح خواهیم زد.

گردشگری صلح، نوع جدیدی از گردشگری و به معنای سفر به شیوه‌ای خاص نیست. این مفهوم به استفاده از گردشگری برای کاهش موقعیت‌هایی که در آن‌ها امکان بروز خشونت و درگیری وجود دارد، گفته می‌شود. در واقع این نوع گردشگری به دنبال توسعه جامعه و رسیدن به صلح از طریق صنعت گردشگری است. پذیرفتن تکثر در حوزه باورها و اعتقادات و به وجود آمدن علاقه‌های عاطفی میان اشخاص، گروه‌ها و ملت‌ها با یکدیگر البته نمی‌تواند به‌طور کامل، از وقوع و ادامه جنگ‌ها جلوگیری کند ولی می‌تواند به عنوان عاملی در جهت کندتر شدن روند جنگ ها و گسترش هرچه بیشتر صلح مفید باشد.

بنابراین فراموش نکنیم که گردشگری صنعتی صلح‌آمیز است که در بلندمدت و به مرور روی جوامع تأثیر می‌گذارد و می‌توان آن را راهکاری تازه برای کاهش خطرات جنگ و درگیری به ویژه در کشورهای در حال‌ توسعه دانست.

انتهای پیام/